این منم...

اینایی که تمرکز بالایی دارن و حواسشون همیشه جمعه... اینایی که گیج نمیزنن و سوتی نمیدن چقدر جذابن! دلم برای خودم میسوزه که کمبودهام برام شدن ملاک جذابیت آدما... برای شونزدهم فروردین وقت گرفتم برم دکتر...خودمو سپردم به اون دستگاه... خداکنه روم جواب بده و منو از این وضع خراب نجات بده... البته توقع معجزه ندارم ولی امیدوار به تغییرم حتی اگه کوچیک باشه...اگه تمرکزم بالا بره... اگه حافظه ی کوتاه مدتم درست کار کنه... اگه استرس هام کاهش پیدا کنه... اگه دیگه خواب راحت برام آرزو نباشه... اونوقت میتونم به خودم امیدوار بشم که ضریب هوشیم پایین نیست و دلیلی برای فکر کردن به خودکشی وجود نداره... این منم......

خسته شدم از بس گفتم: ببخشید حواسم نبود، متوجه نشدم، چی؟ دوباره بگو و ...بسه دیگه... چقدر باید سرم پایین باشه به خاطر پیش پاافتاده ترین چیزی که همه دارن و من ندارم... چرا بقیه با یک بار یاد میگیرن من با دویست بار...اوج حقارتم اونجاست که بهم میگن تو چه جور معلمی هستی که انقد حواست پرته...انگار حتی با پیشرفت شغلی هم ضعفم بیشتر به چشم میاد... مثل اینکه هیچی به من نیومده... حتی موفقیتاگه نوروفیدبک برم و این مشکلم درست نشه به خدا یک بلایی سر خودم میارم... این منم......

تا حالا تو عمرم به اندازه ای که این دوهفته ی آخر سال کار کردم و از جسمم کار کشیدم کار نکردم. انقد که بعد دوروز هنوز خستگی بدنم بیرون نرفته... یا درگیر سالن بودم یا کارهای خونه و مهمون داری های قبل عید...خوشبختانه بلاخره تموم شد...

الانم خفن خوابم میاد!!

این منم......